Już w maju tego roku ukaże się kolejna książka Widzialnych. Tym razem miałem przyjemność popracować z Przemkiem Marcinkowskim i Sebastianem Deptą nad publikacją pt. „Badanie dostępności stron www w oparciu o WCAG”. Prezentujemy w niej cały proces badawczy. Naszą książkę rozpoczynamy od opisu czynności przygotowawczych. Organizację miejsca, zaproszenie użytkowników niepełnosprawnych, dobór narzędzi. Sporo miejsca poświęcamy specyfice pracy z niepełnosprawnymi użytkownikami. Dalsza część, której głównym konsultantem jest Przemek, to opis analizy eksperckiej z wykorzystaniem wszystkich punktów WCAG. Następnie prezentujemy narzędzia służące badaniu i różnego rodzaju analizom serwisów internetowych. Wielką pracę wykonał Sebastian przeglądając i analizując wszystkie omawiane programy. Na zakończenie prezentujemy „Mapę dostępności”, którą opracowaliśmy w ramach Grupy ds. dostępności zasobów Internetowych. Za skład, oprawę graficzną i dostępność publikacji odpowiedzialny jest nieoceniony Marcin Luboń. Publikacja powstała dzięki wsparciu firmy Orange i w partnerstwie z Szerokim Porozumieniem na Rzecz Umiejętności Cyfrowych.
A teraz przedpremierowy fragment książki. Miłej lektury 
Badania dostępności serwisu www nie sposób przeprowadzić bez użytkowników z niepełnosprawnościami. Grupa powinna składać się z 3 do 4 osób. To optymalna ilość użytkowników. Jest to bowiem badanie jakościowe, gdzie liczą się indywidualne opinie użytkowników i stąd nie ma konieczności angażowania większej liczby osób. Grupa powinna składać się z użytkowników o różnych rodzajach dysfunkcji. Będą to zatem osoby niewidome, słabowidzące i głuche. Każda z nich ma inne oczekiwania, inne potrzeby, i używa innych narzędzi.
U niektórych osób badanie z użytkownikami z niepełnosprawnościami powoduje dyskomfort. Czują się całkowicie zakłopotani sytuacją i nie wiedzą jak zachować się wobec grupy, zwłaszcza kiedy mają do czynienia z osobami o tak zróżnicowanych niepełnosprawnościach. Ważne jest, aby zachowywać się zupełnie naturalnie i w miarę możliwości swobodnie, pamiętając o kilku zasadach, dzięki którym można poczuć się pewniej.
Zwracając się do osoby z niepełnosprawnościami, unikamy określeń przestarzałych i mających współcześnie pejoratywny wydźwięk, jak: upośledzony czy kaleka. Te określenia nie brzmią dobrze i mogą urazić. Najlepiej mówić: osoba niepełnosprawna lub osoba z niepełnosprawnością. Dobrze jest unikać eufemizmów, typu sprawny inaczej. Nie ma natomiast nic niestosownego w powiedzeniu do osoby niewidomej do zobaczenia lub widzimy się jutro. Jeżeli wśród osób biorących udział w badaniu znajdzie się osoba poruszająca się na wózku, należy pamiętać, aby nie dotykać, ani tym bardziej nie pchać wózka bez zgody jego właściciela. Wózek należy do wąskiej przestrzeni osobistej osoby z niepełnosprawnością i jest to dalece nieeleganckie. Dobrze jest upewnić się, że w pomieszczeniu nie ma przypadkowych przedmiotów, które mogłyby utrudnić poruszanie się, a przedmioty, które będą wykorzystywane podczas wizyty, np. ekspres do kawy, filiżanki, znajdują się na wysokości umożliwiającej dosięgnięcie ich osobie siedzącej.
Osoby niewidome lub słabowidzące mogą przyjechać na badanie same, z osobą towarzyszącą lub psem przewodnikiem. W żadnej z tych sytuacji nie należy wpadać w panikę i nadmierną opiekuńczość. Podczas powitania powinniśmy wyciągnąć dłoń i lekko dotknąć dłoni osoby witanej. Dobrze jest udzielić osobie niewidomej krótkiej informacji, gdzie aktualnie się znajduje, i w którym miejscu pomieszczenia znajdują się charakterystyczne punkty, np. „3 metry po Pana/Pani prawej stronie znajduje się stolik kawowy, po lewej w rogu wieszak, a na wprost, w odległości ok. 5 metrów są drzwi”. Zapraszamy osobę niewidomą do zajęcia miejsca użyczając jej ramienia. Słowne zaproszenie i delikatne podsuniecie ramienia da znak, że możecie wspólnie udać się na miejsce. Informacja „stołek z oparciem znajduje się przed Panem/Panią” i delikatne naprowadzenie ręki na oparcie ułatwi zajęcie miejsca. Kończąc rozmowę z zamiarem odejścia od niewidomego rozmówcy, należy o tym zamiarze go poinformować. W przeciwnym wypadku osoba niewidoma może pozostać przy wrażeniu, że jego rozmówca w dalszym ciągu jest przy nim. Jeśli na badanie przybędzie osoba z psem przewodnikiem, należy pamiętać, aby nie głaskać i nie rozpraszać psa. Jest on specjalnie wyszkolony, a pomoc osobie niewidomej jest jego pracą. Należy pamiętać o naturalnym i swobodnym zachowaniu, a takim będzie na pewno zaproponowanie miski z wodą dla psa.
Pies przewodnik jest psem pracującym i nie należy go rozpraszać
Foto: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pies_towarzysz%C4%85cy
