Cienie to jedynie element wizualnego języka jakim posługują się projektanci. Problem z dostępnością wynikające przy stosowaniu neumorfistycznych interfejsów przypominają o różnorodności środków wizualnych, jakie ma projektant.
Neumorfizm zwany jest jego nowym wcieleniem skeumorfizmu. To podejście w UI sprawia, że jego elementy wyłaniają się z tła w subtelny i “miękki” sposób – tworząc wrażenie integralnej całości i trójwymiarowości. W tym aspekcie staje on w kontraście do podejścia Flat Design, który pozbywał się iluzji trójwymiarowości. Idea tworzenia trójwymiarowości w neumorfizmie jest jednak inna niż w podejściu Material Design. Googlowskie podejście zakładało, że kiedy na obiekt – element interfejsu pada światło, to tworzy on cień, który pada na ekran – tło. W ten sposób tworzona jest głębia obrazu. Neumorfizm opiera się na innej koncepcji. Figura tworzy z tłem integralną całość tworząc iluzje wizualnego “wybrzuszenia” i “wklęśnięcia” powierzchni.
Jak stworzyć neumorfizmowy design?
Z perspektywy 2D trójwymiarowy efekt neumorfizmu jest stosunkowo łatwy do osiągnięcia poprzez odpowiednie granie nieznacznymi a jednak kluczowymi “jasnymi” i “ciemnymi” cieniami. Zakłada on jednak, że tło nie może być całkowicie białe ani czarne, gdyż w takim wypadku nie uzyskalibyśmy któregoś z cieni.
Problem z dostępnością
Subtelne cienie, choć tworzą piękno tego podejścia, przyczyniają się jednak także do natury jego problemów. Figura kształtowana jest bowiem, tylko przez nie. Nie ma ona wypełniania innym kolorem, które odróżniałoby ją od tła. W ten sposób kontrast między figurą a tłem jest niski, przez co stanowi problem dla osób z dysfunkcjami wzroku. Rozwiązaniem wydawać mogłoby się zwiększenie parametrów cienia, aby stał się on bardziej wyraźny, wtedy jednak zanika poczucie integralności i wyłaniania się figury z tła, która jest kluczowa przy tym podejściu.
Jak naprawić problem z dostępnością?
Co więc można zrobić, aby nie wylać przysłowiowego dziecka z kąpielą z powodu aspektów dostępności?. Rozwiązaniem zdaje się być wysoka świadomość projektowa co i jak się projektuje. Skoro nie można tworzyć wrażenia figury – tło poprzez cienie trzeba użyć innych elementów interfejsu, aby użytkownika zrozumiał z jakim elementem interfejsu ma do czynienia. W szczególności pomocna tutaj będzie typografia, ikony oraz światło (odległość między elementami), rytm. Odpowiedni kontrast względem tła możemy uzyskać poprzez nasycenie kolorem ikony i tekstu. Jeśli ikona będzie wyraźnie się odróżniać od tła, to mimo że granice przycisku mogą zdawać się niewidoczne dla pewnych ludzi to będą wiedzieli oni do czego ona służy coś więcej. Pamiętać należy także, że neumorhizm rozgrywa naciśnięcie przycisku przez zmianę cieni, stąd ważne poprzez zmianę koloru ikony lub dodanie innych elementów graficznych.
Wbrew obiegowej opinii neumorfizm nie jest wrogiem dostępności – ponieważ problemy z kontrastem figury i tła były obecne przed jego powstaniem. Cienie stanowią tylko jeden z elementów wizualnego języka jakim powinni posługiwać się projektanci. Neumorfizm powinien stanowić przypomnienie, że tych elementów jest dużo więcej. Świadomie stosowane, mogą sprawić, że problemy z kontrastem zostaną przezwyciężone.